ZWIERCIADŁO

Mogę mówić swobodnie”- to symboliczne zdanie w prologu filmu wypowiada pacjent, któremu sens hipnozy przywrócił dar mowy. Otwiera ono najbardziej osobisty film Andrieja Tarkowskiego, rosyjskiego mistrza kina artystycznego. To spowiedź z własnego życia. „Wszystkie epizody miały miejsce w historii mojej rodziny. Wszystkie, co do jednego”- powiedział reżyser. Film jest zapisem rozważań dorosłego mężczyzny, który umierając, odbywa wewnętrzną podróż po swoim życiu. Narracja łamie zasady chronologii i składa się właściwie z samych retrospekcji. Oglądamy epizody z wojennego dzieciństwa bohatera, by za chwilę przenieść się do czasów współczesnych, a potem cofnąć o dwadzieścia lat i obejrzeć scenę z młodości. Śledzimy trudne relacje protagonisty z nieszczęśliwą matką i echa tych emocji, które dojdą później do głosu w jego związkach z kobietami. Poznajemy gorycz niespełnionych nadziei, marzenia i porażki, cierpki smak miłości, która odeszła i samowiedzę wieku dojrzałego, która przychodzi zbyt późno, by można było cokolwiek naprawić.