![Prace wykończeniowe na budowie nowego komisariatu Policji w Rzeszowie [ZDJĘCIA]](http://www.resinet.pl/img_crop/x-270/y-140/_foty_news/347/49391_240508141827_img_0015_1.jpg)
![Podkarpackie Centrum Lekkoatletyczne UR [Zdjęcia z 12.07.2018]](http://www.resinet.pl/img_crop/x-270/y-140/_foty_news/282/42338_190715135153_img_20190712_120038.jpg)
Druga część „Nimfomanki” może zaskoczyć. Szczególnie kogoś, kto chociażby dzięki zwiastunom był przygotowany na jeszcze większą porcję seksu. Otóż w dalszym ciągu opowieści o życiu rozpasanej seksualnie bohaterki von Trier ogranicza sceny współżycia do minimum (jest ich tak mało, że po obejrzeniu pierwszej części to aż dziwi). Za to idzie w jeszcze gorszą/głupszą dla widza stronę: w stronę masochizmu, który wiąże się z udręką dla samego odbiorcy.
Te kolejne dwie godziny tak naprawdę niczego nie wnoszą do tej historii. Chociaż oglądamy już dorosłe życie Joe i jej próby poradzenia sobie na różne sposoby ze swoją seksualnością (na tym etapie nieodczuwaniem podniecenia i przyjemności), oraz dowiadujemy się, że jej rozmówca posiada „dziewiczą czystość”, dzięki której obiektywnie może odnieść się do tego, co słyszy, zaś sama bohaterka dochodzi ostatecznie do pewnych wniosków i dojrzewa do pewnych decyzji, to nie zmienia faktu, że z ekranu wieje gigantyczną nudą. Von Trier, jak mało kto, ma dar do rozdmuchiwania zwykłych tematów do kosmicznych rozmiarów i pokazywania ich w taki sposób, jakby były czymś niezwykłym – jak to stwierdził kiedyś mój kolega. I nie inaczej jest w tym przypadku. Ciąg dalszy zwierzeń tytułowej bohaterki rozciągnięty jest do granic naszych odbiorczych możliwości.
Gdy się teraz bliżej przyjrzeć tej czterogodzinnej historii, od razu pojawia się pytanie: co nas tak naprawdę może zaciekawić w „Nimfomance”? Jak jest „TO” pokazane i z iloma ona „TO” robi? Jeśli tak, to szkoda czasu i pieniędzy. Bo przecież nie ujmie nas za serce i nie wzruszy przypadek lodowatej Joe, która uwielbia swoją nimfomanię, nazywając ją głośno po imieniu, i świadomie godzi się na takie życie; nie jest ofiarą, więc nie można jej współczuć, bo nawet się nie da. Stąd też film von Triera, szczególnie ta druga część, zamiast wywoływać jakieś emocje, to w pierwszej kolejności nuży, a w drugiej poniewiera. A nie po takie „wrażenia” chodzimy do kina.
Dlatego podtrzymuję, co napisałem przy okazji pierwszej części „Nimfomanki”: jest to film zupełnie niepotrzebny, chociaż – niestety – mocno zapadający w pamięć, natomiast druga część dobitnie to potwierdza, będąc tym samym dla całości „dzieła” przysłowiowym gwoździem do trumny.
Te kolejne dwie godziny tak naprawdę niczego nie wnoszą do tej historii. Chociaż oglądamy już dorosłe życie Joe i jej próby poradzenia sobie na różne sposoby ze swoją seksualnością (na tym etapie nieodczuwaniem podniecenia i przyjemności), oraz dowiadujemy się, że jej rozmówca posiada „dziewiczą czystość”, dzięki której obiektywnie może odnieść się do tego, co słyszy, zaś sama bohaterka dochodzi ostatecznie do pewnych wniosków i dojrzewa do pewnych decyzji, to nie zmienia faktu, że z ekranu wieje gigantyczną nudą. Von Trier, jak mało kto, ma dar do rozdmuchiwania zwykłych tematów do kosmicznych rozmiarów i pokazywania ich w taki sposób, jakby były czymś niezwykłym – jak to stwierdził kiedyś mój kolega. I nie inaczej jest w tym przypadku. Ciąg dalszy zwierzeń tytułowej bohaterki rozciągnięty jest do granic naszych odbiorczych możliwości.
Gdy się teraz bliżej przyjrzeć tej czterogodzinnej historii, od razu pojawia się pytanie: co nas tak naprawdę może zaciekawić w „Nimfomance”? Jak jest „TO” pokazane i z iloma ona „TO” robi? Jeśli tak, to szkoda czasu i pieniędzy. Bo przecież nie ujmie nas za serce i nie wzruszy przypadek lodowatej Joe, która uwielbia swoją nimfomanię, nazywając ją głośno po imieniu, i świadomie godzi się na takie życie; nie jest ofiarą, więc nie można jej współczuć, bo nawet się nie da. Stąd też film von Triera, szczególnie ta druga część, zamiast wywoływać jakieś emocje, to w pierwszej kolejności nuży, a w drugiej poniewiera. A nie po takie „wrażenia” chodzimy do kina.
Dlatego podtrzymuję, co napisałem przy okazji pierwszej części „Nimfomanki”: jest to film zupełnie niepotrzebny, chociaż – niestety – mocno zapadający w pamięć, natomiast druga część dobitnie to potwierdza, będąc tym samym dla całości „dzieła” przysłowiowym gwoździem do trumny.
Dominik Nykiel
dominon@interia.pl
dominon@interia.pl
Przeczytaj również recenzję Nimfomanki cz. I
